Ondertussen ben ik al bijna drie weken op avontuur, drie weken waarin er vanalles gebeurd is behalve datgene wat ik normaal in Portugal zou gaan doen. Drie weken waarin ik tussen alle drukte door geprobeerd heb om te laten weten dat ik nog leef en in het kort meedeelde wat ik deed via social media en nu eindelijk eens tijd (en internet) gevonden heb om via deze weg wat meer uitleg te geven over wat er zoal op mijn pad gekomen is. Of toch al een deel daarvan, want het is een hele boterham. (En over boterhammen gesproken, brood is één van de vele fantastisch lekkere dingen hier! En de wijn, hmmm)

Na de verschrikkelijk lange busritten en de overwegingen om mijn hemelse joggingsbroek wat vaker in mijn dagelijkse outfitkeuzes te verwerken, kwam ik aan mijn eerste halte toe, het (voor mijn gevoel) warme Lissabon. Met mijn loodzware rugzak, twee shoudertassen en een gigantische smile zocht ik mijn hotel op in het centrum van de mooie hoofdstad. Een welkome douche en telefoontje naar het thuisfront later nam mijn maag het van mij over, op zoek naar iets wat beter smaakte dan de sandwich met kaas en tomaat (waarvan beide ingrediënten identiek dezelfde geen smaak-smaak hadden) die ik onderweg in een tankstation gekocht had. Ik was verbaasd over de grootsheid van de boulevards en pleinen die ik tegenkwam maar werd gelokt door straatmuzikanten die mij naar een zijstraat deden wandelen. Ze lieten de ene klassieker na de andere (denk: Hit the road Jack, Mambo n° 5) los en na enkele nummers stond ik te dansen met allemaal vreemden in een voor mij nog onbekende stad. Zalig! Nadat ik iets was gaan eten en de heerlijke Pastels de Nata ontdekt had, nam ik een lang warm bad en genoot ik van slapen op een beter oppervlak dan drie buszetels.

Ik wou per se de zonsopgang zien op Praça do Comércio dus was ik al behoorlijk vroeg wakker en eens aangekomen op het plein had ik er geen moment spijt van. De gevels waren gehuld in een gouden gloed en de zon gaf ondanks het vroege uur al redelijk wat warmte. De ideale manier om wakker te worden als je het mij vraagt. Na mijn ontbijt trok ik Bairro Alto in, de oude "hoge" wijk van Lissabon. De meest gekende weg om boven te raken is met de gele kabeltram, maar ik vond het aanlokkelijker om te steile straatjes in te slenteren en zo enkele uitkijkpunten en pittoreske straatjes te ontdekken op mijn eigen tempo en gevoel. Even een fast forward naar dit huidige moment van schrijven, ik heb beslist om nog enkele dagen terug te keren naar deze stad en met wat ik toen en nu gezien ga hebben, zal er waarschijnlijk een aparte blog over Lissabon komen met meer weetjes en leuke adresjes, vandaar de korte uitleg nu. Naar de avond toe sprak ik af met andere reizigers en enkele locals via de "hangout" functie in de app van Couchsurfing. Met Andrea keek ik naar de zonsondergang, Sylvain vergezelde ons tijdens een warme chocomelk en zo nam de groep telkens een andere vorm aan en bleven we uiteindelijk over met een groep die heel veel zin had om te dansen en te feesten, wat we dan ook met zijn allen zijn gaan doen. Het werd een gezellige avond van café naar café in de plezierige straatjes van Bairro Alto.

Met een licht gedehydrateerd gevoel pakte ik mijn rugzak en voorraad Pastels de Nata in en vertrok ik richting het station, zodat ik 's avonds in Monchique zou toekomen en aan het hoofddoel van mijn reis kon beginnen, het vrijwilligerswerk bij Awakeland. Ik stapte op de trein en had opeens het gevoel dat er iets mis was. Vijf minuten later werd mijn gevoel bevestigd, ik zat op de verkeerde trein. Ondertussen was de trein al vertrokken, net zoals de trein die ik normaal moest nemen die maar drie keer per dag reed. Met een uitleg met handen en voeten en uiteindelijk met Google Translate wist ik via welke route ik dan toch nog ter plaatse kon raken. Er zat niets anders op dan vier uur te wachten op de volgende trein, gelukkig vond ik in het verder doodse stadje een zonnig terras waar ik wat vitamine D en cafeïne op kon doen. In Portimão moest ik overstappen op de bus naar Monchique, maar door mijn opgelopen vertraging was het al iets na 18 uur en de laatste bus van de week vertrok om dat uur, waardoor ik dus "vast" zat in het havenstadje. Ik probeerder toch nog eens te polsen bij de stationschef of hij eventueel een alternatieve optie wist maar hij had nog nooit van die halte gehoord en had ook geen weet van een bus in die richting.

Ondertussen was het al donker en vrij koud aan het worden en kreeg ik maar geen teken van leven van Jana, mijn contactpersoon daar. Ik besloot dan maar een bed in een hostel te boeken voor die nacht en morgen eventuele andere opties te bekijken met een fris hoofd. Eens aangekomen en betaald, kreeg ik uiteindelijk antwoord van Jana. Ze begreep niet waarom ik er niet in geslaagd was om ter plaatse te raken want ik had zogezegd alle informatie die ik nodig had gekregen en dat ik morgen maar moet zien hoe ik bij hun raak, dusnoods met een taxi. Zaterdagochtend bekeek ik de taxi-optie maar dat zou mij zo'n 60 euro kosten voor een rit van nog geen 20 km. Bussen naar daar waren niet zo betrouwbaar gezien de naam van de halte ook de naam van andere haltes in andere richtingen was en ik dus evengoed totaal verkeerd kon uitkomen met de weinige info die ik had. Ik smste of het misschien mogelijk was om mij te komen ophalen want dat het maar 16 km verder was van hun centrum, maar het duurde tot maandagochtend dat ik een antwoord kreeg van Jana. Ik had het volledig gehad met de laksheid maar mij toe, gezien ik helemaal vanuit België naar hen kwam om daar een maand "gratis" te werken en had ik besloten dat ik wel zelf een ander project zou vinden.

Ik probeerde de stress en frustraties van mij af te zetten en genoot een weekendje van Portimão, de zon en palmbomen. Zondagavond kwam er een tweede gast toe in het Aloha hostel en ontdekten we samen de prachtige stranden en ruwe kustlijn tijdens een lange strandwandeling. Als afsluiter werden we getrakteerd op een zalig zicht op de zonsondergang vanop het terras van Cloque Ao Mar. Zolang ik geen concrete (werk)richting had, zou ik verder reizen naar waar ik wil en gewoon zien wat er op mijn pad komt. De volgende stopplaats van mijn avontuur was Lagos, een havenstad op zo'n half uurtje van Portimão, waar de kustlijn zelfs nog mooier zou zijn.

In Lagos bleef ik drie nachten in een volgeboekt hostel en de sfeer zat super goed. De eerste avond werd er meteen al een groepje gevormd met mijn kamergenoten en iemand die ik leerde kennen via de CS hangout waarmee ik de dagen daarna vaak optrok. Tijdens mijn verblijf in Portugal wou ik sowieso één keer gaan surfen, dus boekte ik een lesdag bij The Surf Experience om daad bij woord te voegen. We waren maar met drie -toevallig allemaal Brugse- deelnemers dus voelde het aan alsof we privéles kregen van Alex, onze enthousiaste (en knappe) surfinstructeur. De surfspot in de buurt van Sagres was adembenemend. Het strand was omgeven door hoge rotsen in allerlei zand- en aardekleuren en deed mij wat denken aan een maanlandschap. De golven waren vrij regelmatig maar krachtiger en groter dan ik gewoon ben in België, dus duurde het even totdat ik mijn "techniek" weer onder de knie kreeg. Na de middagpauze ging het surfen vlotter, ondanks de sterke wind, en volgden er high fives met Alex omdat we zo goed bezig waren. Ik was best wel trots! Ondanks de volle zon en onze wetsuits konden we het bijtende koude water steeds moeilijker verdragen dus gingen we na de les een warme chocomelk drinken om weer op te warmen. De chocolademelk hier in Portugal is echt een ding op zich. Ze is veel dikker en voller dan wij gewoon zijn, precies alsof je chocoladesaus aan het drinken/eten bent. Het was een top dag aan het strand en ik voelde mij zo gelukkig dat ik in het water geraakt was!

De dagen daarna voelde ik hoe stijf mijn spieren waren van de surfles en het gebrek aan slaap. We gingen met "ons groepje" op stap in Lagos, we wandelden tot aan de ruwe Farol da Ponta da Piedade en gingen op verkenning in een verlaten, vervallen hotel waar we op het dak genoten van het mooiste uitzicht over de stad. Ondertussen had ik het nieuws gekregen dat ik naar São Luis kon om daar te helpen bij een Nederlandse vrouw in haar "A Quinta" als vrijwilliger. Ik zou de eerste nacht bij Or slapen, een man die mij via een Facebookgroep over Portugal gecontacteerd had en mij al enorm geholpen had met het vinden van een werkplek en slaapplaats. Daarna ging ik naar de buurvrouw gaan om aan mijn werkperiode te beginnen. Hoewel het nog wat vaag was, keek ik er naar uit om verder te reizen met een gevoel van nut in plaats van enkel plezier en ontspanning.

Na het uitchecken in het Lagos City Center hostel zat ik nog enkele uren te genieten van de zee en de prachtige kustlijn van Lagos, voordat ik de bus naar Odemira nam waar Or mij zou ophalen om zo naar São Luis te rijden. Terwijl ik wachtte op Or, ontving ik een berichtje van de Nederlandse Francine dat ze niet helemaal duidelijk geweest is in haar uitleg over een vrijwilliger en dat ze eigenlijk echt iemand zoeken die ervaring heeft met tuinieren, het verzorgen van dieren en het bouwen van verschillende constructies. Or stelde voor om de volgende dag toch gewoon eens langs te gaan en hallo te zeggen en zo misschien toch een kans te krijgen om daar aan de slag te kunnen gaan, aangezien ik nu toch al in de buurt was. Voorlopig ging ik zoals afgesproken één nacht bij hem blijven slapen als onofficiële Couchsurfer en daarna gingen we wel zien. Voordat we naar zijn huis reden, moesten de twee "piraten" die bij ons in de auto zaten terug afgezet worden aan een eigen project van Or, Vila Nova. Kort gezegd was Vila Nova een stuk grond, ver weg van de asfaltwegen en enkel bereikbaar nadat je eerst een riviertje steen per steen overgestoken bent, waarop er enkel hutten en een hoofdruimte gebouwd waren en nog meer piraten logeerden in hun busjes of tent. De enige elektriciteit die ze hadden was via zelfgemaakte zonnepanelen en er was enkel een warmtebron aanwezig in de grotere hut die als keuken en polyvalente ruimte diende. Alle zeven tijdelijke inwoners waren warm aangekleed met mutsen, sjaals en handschoenen zodat ze de lage temperaturen in de nacht aankonden, aangezien ze praktisch buiten sliepen en leefden. Ze waren allemaal via via op dit project terechtgekomen of letterlijk van straat gepikt door Or, alleen of met een vriend, sommigen waren hier een week en anderen al vier maanden en nog anderen waren alweer verder aan het reizen. Maar allemaal hadden ze dezelfde "Fuck society" attitude, waardoor ze met een minimum aan geld en afhankelijkheid zoveel mogelijk zelfvoorzienend proberen te leven en in Vila Nova hielpen met het bouwen van nieuwe hutten en het aanleggen van een moestuin en andere ideeën, zodat de hutten met tijd verhuurd kunnen worden onder de noemer van ecotoerisme. Ze noemden zichzelf piraten of punkers en hadden allemaal zelf gekozen om alternatief te leven en te gaan, staan en smoren waar zij wilden, ookal betekent dat soms dat ze op straat moesten slapen. Ze waren allemaal maar even oud als mij maar hadden zo'n groot vertouwen dat hun leven hun wel ging brengen naar waar ze moesten zijn, dat ik bijna begon te overwegen om hetzelfde te gaan doen.

Or's huis was gelukkig iets meer comfortabel dan Vila Nova maar nog steeds heel basic. Zo was er amper bereik, zowel telefonisch als internet en het waterverbruik was vrij streng gezien er slechts één waterput was waar het hele huishouden en de omliggende tuin op moest draaien en het natste seizoen van het jaar bleek nog niet veel regen opgeleverd te hebben, dus was zuinig zijn en hopen op regen de enige oplossing. Er was een kachel aanwezig in de centrale ruimte van de woning maar die ging alleen 's avonds enkele uren aan, overdag was het eerder warm maar vanaf de zon onder ging zakte de temperatuur tot rond nul graden. Het eten bestond meestal uit brood met kaas van de tweewekelijkse markt of rijst, aardappelen en groeten en kruiden uit de tuin. Ik had nog wat choco en koekjes mee van uit Lagos om mijn suikerverslaving te voeden maar dat was het dan ook van keuzes. Alles rondom de woning lag behoorlijk ver van elkaar, waardoor je voor de meeste verplaastingen een auto nodig had, wat ervoor zorgde dat ik enorm afhankelijk was. Maar deze dingen werden ruimschoots gecompenseerd door de prachtige natuur waarin ik mij bevond, inclusief de meest heldere sterrenhemel ooit.

Zoals afgesproken ging ik de volgende dag samen met Or langs bij Francine op het gigantische domein van A Quinta. Midden tussen de schapen en sinaasappelbomen lag haar boerderij, momenteel waren er zo'n tien vrijwilligers aan het werk bij haar. Ze was heel vriendelijk en stelde haar mooie familie, tamme "schoot"haan en hond aan ons voor maar ze had om eerlijk te zijn geen plaats meer voor mij. Or kon nog wel wat hulp gebruiken bij het planten en onderhouden van zijn moestuin, dus zou ik zo lang als voor ons beide aangenaam was bij hem helpen in ruil voor onderdak en eten. De eerste dagen deed ik vooral licht werk zoals het onkruid wieden en de schattige ezel Jakobi drie maal per dag eten en aandacht gaan geven. 's Avonds dronken we wijn en babbelden we urenlang over reizen, muziek, regenbogen en hippies terwijl we nummers van Anouk en Radiohead coverden ("verkrachtten" past hier misschien beter) met de gitaar aan het haardvuur. 's Nachts sliep ik in een zijkamer van het huis met mijn lekker warme roze fleecedekentje en kwam Boobic, het speelse jonge katje, mij vergezellen als levende warm waterkruik. 's Ochtends werd ik gewekt door de zon en de vogels. Ik genoot van de zuivere lucht en het zuivere leven. Ik heb zoveel bijgeleerd over permacultuur en hoe hier geleefd wordt op het ritme van de maan (en hoe deze de gewassen beïnvloed), het klimaat en de seizoenen en hoe geen enkele moeite voor een ander te veel is.

Na enkele dagen vrij intens samenleven met Or had mijn verblijf helaas een andere wending genomen door miscommunicatie en andere verlangens waardoor het beter was om wat afstand te nemen. Ik sliep hierna enkel nachten in de caravan die wat lager in het domein lag en helaas geen verwarmingselement had. Vijf dekens en mijn trouwe fleecedekentje hielden mij warm wanneer Boobic liever muizen ging vangen in de nacht dan bij mij te blijven (snifje). Het werktempo en takenpakket werden verhoogd en de sfeer was vreemd. Or vroeg continu rond of er andere projecten waren waar ik naartoe kon om te helpen maar telkens werden deze last minute weer afgezegd waardoor ik zelf beslist had om na een week in São Luis doorgebracht te hebben verder te reizen en andere oorden te gaan opzoeken.

Sinds São Luis ben ik verder richting het noorden van Portugal aan het reizen, maar waar ik nu juist allemaal gestopt ben en wat daar te zien was, is voor deel drie. Kwestie van niet teveel verhalen in één keer los te laten! Tot dan!

Ps: via mijn Instagramaccount @my_purple_clouds kan je al eens gaan spieken voor meer foto's en locaties ;)

#Portugal #travel