Hier zit ik dan met mijn notitieboekje vol to do-lijstjes en schrijfsels, mijn gsm vol spraakopname's met bedenkingen over de wereld en mijn ogen vol tranen, klaar om mijn meest persoonlijke blogpost so far neer te schrijven. Waarom ik moet wenen, weet ik niet goed. Ontlading, denk ik. Of misschien een gevolg van de voorbije dagen of de aarzeling om dit te delen of omwille van mijn maandstonden of van de volle maan, wie zal het zeggen? Zo gaat het af en toe wel eens.

Verstikkende gedachten

Ik heb altijd in alles perfect willen zijn. De perfecte dochter, perfecte student, perfecte lover, perfecte vriendin, perfecte zus en ga zo maar door. Maar dit is tot zover nog nooit gelukt, onder andere omdat dingen soms gewoon eens niet willen werken en omdat ik ook maar een mens ben. Ook al probeer ik dat laatste soms eens te negeren. Dat streven naar perfectie heeft mij niet alleen vaak teleurgesteld, maar ook enorm uitgeput. En het blokkeert ook veel kansen.

"Zit er niet teveel mee in" moet zo wat mijn meest gehoorde troostzin ooit zijn. Op momenten waarop ik een minder goede jury had, toen ik er iets uit floepte dat beter in mijn mond was blijven hangen, toen ik iemand kwetste waarvan ik wou dat het anders kon of wanneer ik zelf de deur keihard tegen mijn neus kreeg. Altijd even goed bedoeld, maar vaak vluchtig uitgesproken, zonder diepere lading. Zelden hebben die woorden mij ook echt iets geholpen. Nog voor ze uitgesproken zijn, zitten er al tien doemscenario's, vijf 'wat als het zo gegaan was' verhalen en oneindig veel zelfverwijten in mijn hoofd die om ter luidst roepen om aandacht. Soms worden die gedachten het zwijgen opgelegd doordat er na die woorden een gemeende knuffel volgt of een goed gesprek of enkele uren hersenloos zappen of een uitstapje naar de zee (de eeuwige redder van mijn rusteloze zelf). Maar in de meeste gevallen nemen mijn gedachten het helemaal over.

Walt Disney zei ooit dat we alles wat we kunnen dromen ook echt kunnen doen en ik denk dat dit nog nooit zo waar geweest is als in deze tijd. We kunnen alles kiezen, naar overal gaan, zijn wie we willen zijn. Alles wat anders zou kunnen gaan, zou in je eigen handen liggen.

Maar wie willen we dan juist zijn en wat willen we doen? Elke keuze brengt nieuwe verliezers, nieuwe doemscenario's met zich mee, twijfel of we het wel echt gaan kunnen en goed gaan doen. Ga ik wel iets bereiken met die reis? Wat wil ik eigenlijk veranderen? En wat als ik terug ben? Is het wel slim om nu al voor mijn droom te gaan? Heb ik geen extra ervaring nodig? Hoe weet ik dat dit de job is voor mij en of er niets beter ligt te wachten? Heb ik wel genoeg kennis? Wil ik mijn leven wel met iemand delen? Wacht ik niet beter op iets of iemand anders? Ben ik wel goed genoeg?

Blijven zwemmen?

Afwachten, uitstellen, piekeren en faalangst om het niet perfect te doen hebben er al vaak voor gezorgd dat ik plannen weer opborg en mijn hart afgesloten heb. Zo heb ik bijna twee jaar gewacht om met mijn blog te beginnen. Verandering is niet mogelijk zolang jij het niet toelaat in jezelf en daar zit het hem juist. Gewoon meezwemmen lijkt oppervlakkig soms het meest gemakkelijke maar het zal er niet voor zorgen dat er veel bewegingen ontstaan op de bodem. 'Just go with the flow' klinkt ook minder aantrekkelijk als die flow afwisselend uit verblindende zonneschijn en dan weer uit kilometers prikkeldraad bestaat. Al mag die prikkeldraad niet te vaak besproken worden, want het moet allemaal Instagood blijven, zelfs al zit 'ie tot rond je nek. Filtertje erover en je hebt meteen een leuke choker.

We drink the poison our minds pour

and wonder why we feel so sick.

- Atticus

Zolang we maar geaccepteerd worden en voldoen aan de verwachtingen, zullen we wel gelukkig zijn. Waarom en voor wie leggen we die druk telkens weer zo hoog? Ik betrap mijzelf nog te vaak op het onbewust meedraaien in het circus van de maatschappij zonder te beseffen dat ik zelf de regisseur ben en dat niet elke act een uitmuntende prestatie moet zijn. Het is oké om niet altijd oké te zijn.

Wel-zijn en nieuwe denkpatronen

Teveel prikkels brengen mij in een staat van verlamming, triestheid of stress. Ze hebben nog maar zelden iets positief teweeggebracht en toch blijf ik ze opzoeken en zelfs creëren. (Foto)filters en hashtags als #NeverNotWorking maken menselijkheid onmenselijk en dringen ons onrealistische goals op terwijl we onszelf verdoven en schijnbaar gelukkiger maken met antidepressiva* of nog een glaasje wijn of een in scene gezette selfie met veel likes. Een social media detox zou mij zonder twijfel veel deugd doen, maar voorlopig ben ik op mindere dagen nog te afhankelijk van die ene like of reactie om mijzelf weer graag te zien. Stap voor stap probeer ik meer naar mijzelf te luisteren en mij te vragen hoe het met mij gaat. Ik dreef de snelheid van mijn leven zodanig op dat ik mijzelf niet meer kon horen, dat ademen moeilijker werd en ik de grond sneller en sneller zag naderen. Nu zweef ik rustig in het onbekende rond aan mijn parachute en geniet ik van de zon én de regen. En wanneer ik klaar ben voor meer actie, plooi ik die parachute gewoon weer op, zonder verwijten over de opgelopen vertragingen, tot wanneer ik hem nog eens nodig heb om af te remmen en rond mij te kijken naar de mooie weg die ik al afgelegd heb.

Ik heb eindelijk weer ingezien dat een stap terugzetten of even ter plaatse blijven hangen op lange termijn meer wonderen kan verrichten dan weer eens spurten naar de eerstvolgende finishlijn.

Na alle mindful Pinterest quotes is de kreet doorgedrongen en nu blijft hij nog even nagalmen. We moeten onszelf gelukkig maken in plaats van die verantwoordelijkheid bij een ander te leggen. Als dat eens niet lukt, is het ook goed. Stap even uit de rush voor een frisse teug adem en een verzoening met ongefilterde realiteit en breekbaarheid, op zoek naar gelukkig zijn. Stap weg van vergiftigde situaties, stap weg van zelfhaat. In mijn achterhoofd zie ik mijzelf liefkozend strelen over de helende barsten, tranen en nieuwe laagjes van mijn chaotische zelf, niet bang om hier enkele van te delen met jou. Want die horen evenveel bij mij als mijn gekke ideeën en eindeloze honger naar meer.

*Ik wil niet beweren dat het een slechte zaak is om antidepressiva te nemen, in sommige gevallen is dit net wat nodig is om aan te sterken totdat je jezelf weer verder kan helen. Helaas wordt het vaak nogal snel voorgeschreven en soms minder netjes opgevolgd of zwakt het je gevoelens af waardoor alles wat niet meer aanvoelt als 'slecht' automatisch 'goed en gelukkig' is. Ik spreek uit ervaring bij mijzelf en mijn naaste omgeving.

#selfcare